Page 22 - My FlipBook

*** Kur isha unë fëmijë, në shtëpinë tonë
bënim një jetë të thjeshtë familjare, patriar-
kale. Kështu, ishte jeta atëherë. Kjo jetë u prish
në kohën e Luftës së Parë Botërore dhe nuk
u ndreq më. Ne ishim tetë fëmijë; katër vëlle-
zër; Vançi (Jovani), Vangjeli, unë (Lazari) dhe
Pandeliu. Katër motra: Zografina, Naumka, As-
pasia dhe Maria. Pra, tetë. Nëna, nëntë, Babai
dhjetë. Dhe këta dhjetë shpirt i mbante babai.

Babai, kishte dyqan në Pogradec. Dyqanin
e kishte nja tre minuta rrugë larg shtëpisë. Dy-
qani ishte me tri të ndara: Njëra ishte depo,
tjetra ishte dyqani vetëm dhe një si dhomë ngji-
tur me dyqanin e kishte që priste miqtë e da-
shur. Atje nuk hynte kushdo. Babai ngrihej që
pa gdhirë. Nëna ngrihej edhe më përpara. Kur
ngrihej babai, nëna e kishte ndezur zjarrin në
vatër dhe i kishte vënë kafenë, Babai pinte ka-
fenë dhe shkonte në dyqan.

Ç’nuk mbante babai në dyqan!
Kusi e perusti, mashë e kaci, saç e jasta-
gaç, qereste, hekurishte, pëlhurë, basme. Të tëra
i gjeje atje! Edhe syze mbante, Vije ti i pro-
voje, Po të shikoje mirë, i merrje, Jo? — i lije.
Babai mbante me vete gjithnjë kobure, revole.
Kur vinte në shtëpi dhe binte të flinte, revo-
len e mbante atje, pranë jastëkut.
Të mos harrojmë se flasim për kohën kur
ishin dy duar për një kokë, dhe kjo kokë kishte

20