Page 25 - My FlipBook

nët, në Korçë — francezët. Pra, duhej kaluar
vija e frontit.

Ka qenë tetor i vitit 1916.

Bëhu gati — më tha babai — se do të shkosh.
Kishte gjetur njerëz të më përcillnin të kaloja

për matanë. Bëji edhe një qese — i tha neifës —
që të mbajë paratë. Qesen, më tha, ta varësh në
qafë dhe ta mbash në mish, ndënë këmishë. Ba-
baj më dha pesëdhjet napolona.

Nëna tha: Kam edhe unë nëntë, t’ia jap?
Jepja — tha babai. Po unë thashë: S’i mbaj
paratë në qese, do t’i mbaj në portofol.
Gjashtëmbëdhjetë vjeç djalë.

Atëherë babai më shau. Babai, jo që s’më kishte
rrahur, po as që më kishte sharë deri atëherë
ndonjëherë.

Vajta në dhomën time dhe po qaja. Erdhi
murga nënë. Më pa që po qaja dhe lajmëroi
babanë në dyqan. Ercjhi ai, më mori me të mirë
dhe më tha: Mjaft tani, hajde, merr flautin dhe
bjeri. Flautin e kisha që i bija në gjimnaz, në
Manastir.

Të nesërmen u nisa. Kufirin e kaluam pas
mesit të natës. Me varka të vogla prej trungjesh
shelsu të gërrvera nga brënda, kemi kaluar nëoër
kënetën e Maliqit, ndënë hijen e kallamishteve
aë ndricoheshin nga hëna pesëmbëdhjetë. Ata
më shoqëronin, dv veta, zgjodhën nikërisht natën
me hënë, se nga rojet ruhej më pak. Varkat,
aoo më rhirë trungiet. seicili i lëvizte jo me
lopata. po duke përdorur duart si lopata, nga-
dalë oa zhurmë. duke shkuar e duke oërpiuar.
Herë-herë ndalonim kur na bënte shenjë ai që

23